BİR GAZİNİN HİKAYESİ

Bir bahçe ve bir fidan,bir yiğitmiş budanan,

Yürümüştü sekerek, tek başına oturan.

Bir ayağı alınmış,çektiği unutulmuş,

Koltuğunda değenek, bir kenara konulmuş.

Nereden bilecekler, görüp düşünecekler,

Bu bir gazi diyerek, kimler ilgilenecekler.

O savaşı düşündü, ne dehşetli bir gündü,

Günlerce inleyerek, ölümlerden dönmüştü.

Ayağından olmuştu, bundan gurur duymuştu,

Savaşmıştı severek, artık olan olmuştu.

Gazi diye o günler, uzandı bazı eller,

Ya şimdi neme gerek tutuldu bütün diller.

Şimdi yola çıkacak, değeneği alacak,

Hiç kimse bilmeyecek, eve nasıl varacak.

Evde iki çocuğu, bekliyorlar soğuğu,

Derin bir ah çekerken tıkanmıştı soluğu.

Çocuklar görecekler, hep alay edecekler,

Topal topal diyerek, üstüne gülecekler.

Çok ayıp edecekler, çok yazık edecekler,

Halini bilmeyerek, onu incitecekler.